Jerad Finck is een jonge Amerikaan uit de staat Washington. Deze naamloze cd is zijn eersteling. Na het uitkomen ervan in de States in 2008 ging hij daar uitgebreid op tournee en nu is Europa aan de beurt. In de late zomer zal hij een aantal Europese landen aandoen waarvan BeNeLux (!) er één is. Data en plaatsen van optredens zijn op dit ogenblik nog niet bekend. Naast veelvuldige optredens gebruikt Finck ook zowat alle momenteel beschikbare moderne hulpmiddelen om zijn waar aan de man te brengen en hij is, getuige zijn website, de best gesponsorde artiest die wij kennen. Er is geen enkele Italiaanse wielerploeg die zoveel sponsors heeft en wie de sport wat volgt weet dat ze door ook hun hand nochtans niet omdraaien voor eentje meer of minder. Het is ook de eerste website die wij binnen de muziek al zijn tegengekomen waar zo weinig over de artiest en zijn muziek worden gezegd en waar daartevenover zoveel links opstaan. Het ziet er dan ook naar uit dat deze jongen de juiste marketingmachine achter zich heeft staan om het ooit nog eens helemaal te maken.

Op deze eersteling toont Finck al duidelijk enige rijpheid en bewijst hij ook dat hij zich even vlot binnen de rock als binnen de pop beweegt, getuige daarvan is ondermeer het feit dat hij op één na alle nummers op deze debuutcd zelf heeft geschreven. De enige cover is "Paperback Writer" van Lennon en McCartney en die wordt nog niet eens zo slecht gebracht. Kenmerk is in beide stromingen wel het zoeterige karakter van zijn muziek, iets wat deels in de hand wordt gewerkt door 's mans overig best wel aangename stemgeluid en anderzijds door het regelmatig aanwenden van strijkers.
Alhoewel hij als rocker (mede door het stevige gitaarwerk van zichzelf en Steve Brown) zeker niet slecht uit de verf komt, preferen wij toch lichtjes zijn "poppy-side". Van nummers als "Carry The Weight", "Movin' On" en "Baby Blue" lusten wij wel pap, op voorwaarde dat de portie niet te groot is.

Conclusie: het debuut van Jerad Finck luistert vlotjes en aangenaam weg, maar gezien de aard van zijn muziek denk ik niet dat zijn volgelingen op Rootsville te vinden zijn. Wie daarentegen zijn tienerdochter wil bewijzen dat "de ouwe" nog "in" is, doet hier wel een goede zaak. En een poster van het kopje van Jerad Finck (zie cover) oogt wat ons betreft beter aan de muur van een tienerkamer dan eentje van Tokyo Hotel, maar we moeten daarbij wel toegeven dat we geen grote kenners van tienerdochters zijn. ROLA